وقتی پیامبر خدا صلی الله علیه و آله» می فرماید: "خداوند، به غضب فاطمه، غضب می کند"؛ نمی فرماید: اگر چنین و چنان بود، یا به فلان شرط، یا اگر غضبش به فلان علّت بود؛ بلکه بدون هیچ قیدی می فرماید: "خداوند، به غضب فاطمه، غضب می کند." این غضب به چه سببی باشد؟ نسبت به چه کسی باشد؟ در چه زمانی باشد؟ هیچ اشاره ای ندارد و به طور کامل، مطلق است. و آن گاه که حضرتش می فرماید: "آن چه او را اذیت می کند، مرا اذیت می کند"؛ دیگر نمی فرماید: اگر چنین بود، یا اگر اذیّت کننده فلانی بود، یا اگر در فلان وقت بود، بلکه حدیث به طور کامل، مطلق است و هیچ قید و شرطی ندارد.
+ مظلومیّت برترین بانو - آیت الله سیّد علی حسینی میلانی
درباره این سایت