جمهوری اسلامی چقدر باید خرج می کرد تا یک کار فرهنگی با این عمق و گستره انجام می گرفت. نکند یک وقت از حرف هایی که بابت خرج شدن پول و این حرف ها زده می شود ناراحت بشویدها! ما برای برنامه های ملّی کلی بودجه صرف می کنیم و رسانه ها و صدا و سیما را به خط می کنیم و حکم های اداری و حکومتی صادر می کنیم. گاهی برای مردم وسیلۀ ایاب و ذهاب و امتیازاتی هم قائل می شویم، ولی باز هم آن برنامه خیلی فرمایشی و نمایشی و آبکی می شود. حالا شما مقایسه کنید با این تجمع که مردم با پای خودشان و میل خودشان آمده اند و هر چقدر هم فشار و سختی می کشند نمی روند و کسی هم به آن ها امتیازی نمی دهد. حتی اگر کسی بخواهد جلوی آن ها را بگیرد، رو به رویش می ایستند و مقاومت می کنند. لازم باشد پول هم خرج می کنند. کار فرهنگی یعنی اینکه از دل خود مردم جوشیده باشد و تازه سرمنشأ تحولات دیگر هم باشد. حالا شما هزینه هایی را که برای ضریح صرف شده تقسیم کنید به تعداد کسانی که تا حالا به استقبال آمده اند و از این به بعد خواهند آمد! معلوم می شود سرانۀ هزینۀ این حرکت فرهنگی قابل اغماض و گذشت است.»
+ پنجره های تشنه - مهدی قزلی
درباره این سایت